.

ในปัจจุบันนี้จะพบว่าพลังงานไฟฟ้าเป็นสิ่งจำเป็นอันดับต้น ๆ ในการดำรงชีวิตของมนุษย์ ซึ่งในอดีตที่ผ่านมาได้มีการนำพลังงานไฟฟ้ามาใช้ให้เกิดประโยชน์หลาย ๆ ด้าน แต่ก็ยังอยู่ในขอบเขตที่ค่อนข้างจำกัด เพราะว่าอุปกรณ์ที่นำมาประยุกต์ใช้งานนั้นยังมีประสิทธิภาพไม่สูงมาก แต่เทคโนโลยีในปัจจุบันนี้ได้มีการพัฒนาอุปกรณ์ทางด้านอิเล็กทรอนิกส์ให้มีประสิทธิภาพสูงขึ้น และได้นำมาใช้ในการควบคุมแทนสวิตช์ในทางไฟฟ้ากันอย่างแพร่หลาย เพราะอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์มีข้อดีกว่าสวิตช์ในทางไฟฟ้าหลายประการ เช่น ยืดหยุ่นในการควบคุมแรงดัน, กระแสและกำลังไฟฟ้า มีขนาดเล็ก เที่ยงตรง และมีความแม่นยำสูง

ดังนั้นจึงเป็นทางเลือกใหม่ ในการนำเอาข้อดีของอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์มาประยุกต์ใช้งาน ที่ต้องการความเที่ยงตรงและแม่นยำสูง ๆ เช่น กระบวนการผลิตต่าง ๆ ในโรงงานอุตสาหกรรม ซึ่งส่วนใหญ่นำมาใช้ในการควบคุมความเร็วรอบและแรงบิดของมอเตอร์ เราเรียกระบบการควบคุมแบบนี้ว่า ระบบขับเคลื่อนมอเตอร์ ซึ่งเป็นระบบที่นำอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์กำลัง (Power Electronics) มาใช้ในการควบคุมการถ่ายเทกำลังงานไฟฟ้าจากแหล่งจ่ายเข้าสู่มอเตอร์ สามารถแบ่งออกได้ 2 ระบบใหญ่ ๆ คือ

1.  ระบบขับเคลื่อนมอเตอร์ไฟฟ้ากระแสตรง (DC Drives)

2.  ระบบขับเคลื่อนมอเตอร์ไฟฟ้ากระแสสลับ (AC Drives)

การนำเอาอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์กำลังมาใช้ในการควบคุมมอเตอร์ทั้ง 2 ระบบ นอกจากข้อดีที่ได้กล่าวมาแล้ว ก็ยังมีข้อเสียบางประการที่ส่งผลกระทบต่อการทำงานของระบบอื่น ๆ ด้วย กล่าวคือ อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์นั้นจะผลิตฮาร์มอนิกและคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าออกมา เช่น ระบบขับเคลื่อนทั้ง 2 ระบบเมื่อต่อใช้พลังงานไฟฟ้าร่วมกันที่จุดต่อร่วมระหว่างการไฟฟ้าและผู้ใช้ไฟฟ้า (Point of Common Coupling: PCC) แต่ระบบขับเคลื่อนทั้ง 2 นั้นเป็นภาระแบบไม่เชิงเส้น (Non-linear Load) เป็นผลมาจากการนำกระแสของอุปกรณ์สวิตช์ (Solid State Devices) ซึ่งคุณสมบัติของภาระประเภทนี้ จะมีผลทำให้รูปคลื่นกระแสและแรงดันของแหล่งจ่ายเกิดการผิดเพี้ยนไปจากรูปคลื่นไซน์ เนื่องจากภาระแบบไม่เชิงเส้นเป็นแหล่งกำเนิดฮาร์มอนิกและจะฉีดฮาร์มอนิกเข้าสู่ระบบ ซึ่งถ้าหากฮาร์มอนิกที่ฉีดเข้าสู่แหล่งจ่ายสูงมาก ก็จะส่งผลกระทบต่อระบบอื่น ๆ ทำงานไม่เป็นปกติ เช่น ระบบโทรคมนาคม หม้อแปลงไฟฟ้าร้อนมากกว่าปกติ เซอร์กิตเบรกเกอร์ทำงานก่อนถึงพิกัด เป็นต้น สิ่งเหล่านี้ถือว่าเป็นปัญหาทางด้านคุณภาพไฟฟ้า ซึ่งจะต้องทำการปรับปรุงให้ดีขึ้น

รูปที่ 1 โครงสร้างของวงจรกำลัง 4 Quadrant Thyristor DC Drives

รูปที่ 2 โครงสร้างพื้นฐานของวงจรกำลัง Standard AC Drives เพาเวอร์แฟกเตอร์

รูปที่ 1, 2 ได้แสดงโครงสร้างพื้นฐานของระบบ AC Drives และ DC Drives ที่นิยมใช้กัน ถือได้ว่าเป็นแบบมาตรฐานซึ่งต่างก็ได้รับกำลังงานจากแหล่งจ่ายที่เป็นไฟฟ้ากระแสสลับ เกิดการไหลของพลังงานเข้าสู่ระบบขับเคลื่อนซึ่งแสดงผลให้เห็นในรูปแรงดันและกระแสโดยที่มุมต่างเฟส (f₁) ของรูปคลื่นแรงดันและกระแสของระบบขับเคลื่อนทั้ง 2 ระบบแสดงได้ดังรูปที่ 3

รูปที่ 3 รูปคลื่นแรงดันและกระแส

ซึ่งปกติแล้ว Power Factor ของทั้ง 2 ระบบ จะแตกต่างกันตามลักษณะโครงสร้างและการทำงาน กล่าวคือ ในระบบ DC Drives ค่า Power Factor จะมีค่าอยู่ระหว่าง 0-0.9 ขึ้นอยู่กับมุมจุดชนวนของไทริสเตอร์ตามสมการที่ 1

                 (1)

f₁  = มุมต่างเฟสระหว่างแรงดันและกระแสที่ความถี่หลักมูล (มุมจุดชนวนไทริสเตอร์)

I_s   = กระแสอินพุต rms

I_s1 = กระแสอินพุต rms ที่ความถี่หลักมูล

โดยจะเปลี่ยนแปลงตามความเร็วรอบของมอเตอร์ เช่น ที่ความเร็วรอบต่ำ ๆ ค่า Power Factor จะมีค่าต่ำ และถ้าความเร็วรอบของมอเตอร์สูงขึ้นค่า Power Factor ก็จะสูงขึ้นตามไปด้วย หรือจะกล่าวอีกนัย หนึ่ง คือ ในระบบ DC Drives ค่า Power Factor จะแปรผันตามความเร็วรอบของมอเตอร์ ในขณะที่ระบบ AC Drives ซึ่งใช้ Diode Bridge Rectifier 3 เฟส ค่า Power Factor จะมีค่าประมาณ 0.95 และจะไม่เปลี่ยนแปลงตามความเร็วรอบของมอเตอร์ โดยที่ตัวเก็บประจุจะเป็นตัวจ่าย Reactive Power ให้กับมอเตอร์ซึ่งผลจาก Power Factor ที่สูงขึ้นจะเป็นส่วนสำคัญทำให้ประสิทธิภาพของระบบจ่ายสูงขึ้น

ฮาร์มอนิก

วงจรในส่วนคอนเวอร์เตอร์นั้น จะบอกให้ทราบถึงอันดับของฮาร์มอนิกที่ฉีดออกมาจากระบบขับเคลื่อนทั้งระบบ DC Drives และ AC Drives โดยสามารถหาอันดับของฮาร์มอนิกได้ดังสมการที่ 2

h = kq ± 1                                (2)

                                                                                                h = อันดับของฮาร์มอนิก

ตัวอย่าง เช่น ถ้าวงจรในส่วนคอนเวอร์เตอร์เป็นแบบ 6 พัลส์ เมื่อแทนค่าลงในสมการที่ (1) ก็จะทำให้ทราบว่าระบบดังกล่าวจะฉีดฮาร์มอนิกอันดับที่ 5, 7, 11, 13, 11, 17, 19, … ออกมาสู่แหล่งจ่าย ดังนั้นการเพิ่มจำนวนพัลส์ในส่วนวงจรคอนเวอร์เตอร์ก็จะเป็นวิธีการ หนึ่ง ในการลดฮาร์มอนิกที่จะส่งผลกระทบต่อแหล่งจ่ายอินพุตได้

ความผิดเพี้ยนฮาร์มอนิกทั้งหมด

ความผิดเพี้ยนฮาร์มอนิกทั้งหมดเป็นปริมาณของฮาร์มอนิกที่มีอยู่ทั้งหมดโดยเปรียบเทียบกับค่า rms ของส่วนประกอบความถี่หลักมูล ซึ่งแบ่งออกได้ดังนี้

1.  ค่าความผิดเพี้ยนของแรงดันฮาร์มอนิกทั้งหมด (Total Harmonic Distortion Voltage: THDv)

2.  ค่าความผิดเพี้ยนของกระแสฮาร์มอนิกทั้งหมด (Total Harmonic Distortion Current: THDi)

ค่าความผิดเพี้ยนฮาร์มอนิกทั้งหมดของแรงดันและกระแสอินพุตจะบอกออกมาในรูปของเปอร์เซ็นต์ของค่า rms ที่ส่วนประกอบความถี่หลักมูล โดยเขียนให้อยู่ในรูปสมการได้ดังนี้

            (3)

                (4)

มาตรฐานเกี่ยวกับฮาร์มอนิก

มาตรฐานที่บอกถึงขีดจำกัดความผิดเพี้ยนฮาร์มอนิกทั้งหมดที่ยอมรับได้ ณ จุดต่อร่วมระหว่างการไฟฟ้าและผู้ใช้ไฟฟ้า (Point of Common Coupling: PCC) ได้แก่มาตรฐาน IEEE 519-1992 ซึ่งเป็นมาตรฐานที่กำหนดเปอร์เซ็นต์ความผิดเพี้ยนฮาร์มอนิกทั้งหมด ทั้งขีดจำกัดแรงดันและขีดจำกัดกระแส ที่ยอมรับได้ ณ จุด PCC ดังรูปที่ 4

รูปที่ 4 รูปไดอะแกรมแสดงจุดต่อร่วม (PCC) ตามมาตรฐาน IEEE 519-1992

ตารางที่ 1 ขีดจำกัดความผิดเพี้ยนกระแสฮาร์มอนิก (แรงดัน 120 V ถึง 69 kV)

เมื่อ           I_sc คือ กระแสลัดวงจรที่จุด PCC          

                I₁ คือ ความต้องการกระแสสูงสุด (ที่ความถี่หลักมูล)

ตารางที่ 2 ขีดจำกัดความผิดเพี้ยนแรงดันฮาร์มอนิก

จากตารางที่ 1 เป็นขีดจำกัดความผิดเพี้ยนกระแสฮาร์มอนิกทั้งหมดของระบบ ซึ่งเปอร์เซ็นต์ความผิดเพี้ยนกระแสฮาร์มอนิกที่ยอมรับได้ที่จุด PCC จะมีค่าสูงหรือต่ำขึ้นอยู่ที่ว่าอัตราส่วน I_sc/I₁ ของระบบอยู่ระดับใด ในขณะที่ I_sc คือค่ากระแสลัดวงจรที่จุด PCC ซึ่งก็ขึ้นอยู่กับค่าอิมพีแดนซ์ของแหล่งจ่าย (L_S) ตัวอย่าง เช่น ระบบดังรูปที่ 4 มีค่ากระแสลัดวงจรที่จุด PCC เท่ากับ 2500 A และมีความต้องการสูงสุด 100 A ดังนั้น จะได้ I_sc/I₁เท่ากับ 25

เมื่อตรวจสอบตารางที่ 1 สามารถบอกเปอร์เซ็นต์ความผิดเพี้ยนกระแสฮาร์มอนิกที่อันดับต่าง ๆ ได้ดังนี้

1.  เปอร์เซ็นต์ความผิดเพี้ยนกระแสฮาร์มอนิกอันดับที่ 3, 5, 7 และ 9 จะต้องไม่เกิน 7 %

2.  เปอร์เซ็นต์ความผิดเพี้ยนกระแสฮาร์มอนิกอันดับที่ 11, 13 และ 15 จะต้องไม่เกิน 3.5 %

3.  เปอร์เซ็นต์ความผิดเพี้ยนกระแสฮาร์มอนิกอันดับที่ 17, 19และ 21 จะต้องไม่เกิน 2.5 %

4.  เปอร์เซ็นต์ความผิดเพี้ยนกระแสฮาร์มอนิกอันดับที่ 23, 25, 27, 29, 31 และ 33 จะต้องไม่เกิน 1 %

5.  เปอร์เซ็นต์ความผิดเพี้ยนกระแสฮาร์มอนิกอันดับที่ 35 จะต้องไม่เกิน 0.5 %

6.  แต่เปอร์เซ็นต์ความผิดเพี้ยนรวมจาก 1-5 จะต้องไม่เกิน 8 %

ส่วนในตารางที่ 2 เป็นขีดจำกัดความผิดเพี้ยนแรงดันฮาร์มอนิกทั้งหมดที่ยอมรับได้ที่จุด PCC จะพบว่าเปอร์เซ็นต์ความผิดเพี้ยนแรงดันฮาร์มอนิกจะแบ่งตามระดับแรงดันของระบบ ซึ่งในการหาค่าความผิดเพี้ยนแรงดันฮาร์มอนิกจะไม่ซับซ้อน ดังเช่น การหาค่าความผิดเพี้ยนกระแสฮาร์มอนิกที่ระดับแรงดัน 120V-69 kV เปอร์เซ็นต์ความผิดเพี้ยนแรงดันฮาร์มอนิกสูงสุดแต่ละอันดับจะต้องไม่เกิน 3 % แต่รวมทั้งหมดทุกอันดับจะต้องไม่เกิน 5 %

ขนาดของภาระส่งผลต่อกระแสอินพุต

ขนาดภาระของระบบ DC Drives และ AC Drivesจะมีผลต่อรูปคลื่นกระแสอินพุต กล่าวคือในขณะที่ไม่มีภาระ หรือภาระต่ำ ๆ รูปคลื่นของกระแสจะมีความไม่ต่อเนื่อง แต่เมื่อเพิ่มภาระให้กับระบบขับเคลื่อนรูปคลื่นกระแสจะมีความต่อเนื่องมากยิ่งขึ้น ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะว่าในขณะที่ไม่มีภาระหรือภาระต่ำ ๆ กระแสที่อินพุตก็จะต่ำ แต่เมื่อภาระเพิ่มมากขึ้นทำให้กระแสอินพุตเพิ่มขึ้นตามไปด้วย และจึงทำให้กระแสความต่อเนื่องมากยิ่งขึ้น ดังรูปที่ 5 เป็นผลทางปฏิบัติที่ทำการเปรียบเทียบกระแสอินพุตและ Spectrum เมื่อภาระต่างกันของระบบ AC Drives   

(ก) ขณะไม่มีภาระ

(ข) ภาระ 50%

(ค) ภาระ 100 %  

รูปที่ 5 รูปกระแสอินพุต 5 A/div และ Spectrum ของระบบขับเคลื่อน

จากรูปที่ 5(ก) แสดงรูปกระแสอินพุตในขณะที่ระบบขับเคลื่อนไม่มีภาระจะพบว่าค่า THDi สูงถึง 150.85% แต่เมื่อเพิ่มภาระให้กับระบบขับเคลื่อนค่า THDi จะลดลง นั้นก็แสดงว่าเมื่อภาระของระบบขับเคลื่อนสูงขึ้นก็จะทำให้รูปคลื่นกระแสอินพุตมีการผิดเพี้ยนลดลง แต่ก็ยังคงสูงกว่าขีดจำกัดของมาตรฐานที่กำหนดไว้

ผลจากการต่อโช๊ค (Choke)

รูปที่ 6 แสดงการต่อ Choke ที่ด้านหน้าของระบบขับเคลื่อน

จากรูปที่ 6 L_s1 เป็นค่าอินดักแตนซ์ของแหล่งจ่ายในขณะที่ L_s2 เป็นโช๊คที่ต่อเพิ่มเข้าไป เพื่อลดผลกระทบของวงจรเรียงกระแส และแรงดันที่จุด a, b และ c เป็นจุดที่ต่อใช้งานร่วมกับอุปกรณ์อื่น ๆ การต่อโช๊ค (Choke, L_s2) เข้าไปที่ด้านหน้าของระบบขับเคลื่อนก็เพราะคุณสมบัติของอินดักเตอร์จะทำให้กระแสไม่เปลี่ยนแปลงทันที่ทันใด จึงทำให้รูปคลื่นกระแสมีความต่อเนื่องและเข้าใกล้รูปคลื่นไซน์มากยิ่งขึ้น ซึ่งถือว่าเป็นการกรองฮาร์มอนิก โดยที่โช๊คที่ต่อเข้าไปนั้นตามมาตรฐาน VDE ควรมีค่าไม่ต่ำกว่า 5% ของ Base Impedance ของระบบขับเคลื่อน ซึ่งสามารถคำนวณหาค่าอินดักแตนซ์ได้ดังสมการที่ 5

   (5)

V_LL  = แรงดัน Line to Line (V)

I_a1    = กระแสอินพุตที่ความถี่มูลฐาน (A)

L_S2  = ค่าอินดักแตนซ์ของ Choke (H)

ผลจากการต่อโช๊คเข้าไป นอกจากทำให้รูปคลื่นกระแสเข้าใกล้ รูปคลื่นไซน์แล้วยังทำให้เปอร์เซ็นต์การผิดเพี้ยนกระแสฮาร์มอนิกลดลง 30-40% จึงส่งผลดีต่อแหล่งจ่ายอินพุตในแง่ของคุณภาพกำลังไฟฟ้าที่ดีขึ้น แต่เมื่อทำการพิจารณาถึงกรณีที่แหล่งจ่ายมีค่าอิมพีแดนซ์อยู่ด้วยและการต่อโช๊คเข้าไปที่ด้านหน้าของระบบขับเคลื่อนจะต้องพิจารณาผลของการขาดหาย (Notching) ของรูปคลื่นแรงดันแต่ละเฟสด้วย เนื่องจากผลของ L_sทำให้เกิดการสับเปลี่ยนการนำกระแสของอุปกรณ์สวิตชิ่งในวงจร Converter เป็นผลทำให้รูปคลื่นแรงดันที่จุด a, b และ c ที่ต่อใช้งานร่วมกับระบบอื่น ๆ (PCC) ผิดเพี้ยนไป ซึ่งเปอร์เซ็นต์ความผิดเพี้ยนของรูปคลื่นแรงดันที่จุดดังกล่าวจะมีค่าสูงหรือต่ำจะเป็นไปตามแฟกเตอร์ r และโดยทั่ว ๆ ไปจะมีค่าอยู่ระหว่าง 10 – 50% และ L_s2 > L_s1 เขียนให้อยู่ในรูปสมการดังนี้

    (6)

จากสมการที่ (5) ถ้าหาก r มีค่าต่ำ จะทำให้ค่า THDv ของแรงดันที่จุด a, b และ c ต่ำและถ้า r สูง ค่า THDv ก็จะสูงตามไปด้วยหรือจะกล่าวอีกนัย หนึ่ง ก็คือ ค่า THDv ของแรงดันที่จุด a, b และ c จะแปรผันตาม r ดังนั้นในการลดค่า THDv ถ้าดูจากสมการแล้วสามารถทำได้ 2 กรณีคือ ลดค่าอินดักแตนซ์ของแหล่งจ่าย (L_s1) ลงซึ่งทำได้ค่อนข้างลำบาก หรือเพิ่มค่าอินดักแตนซ์ (L_s2) ที่ต่อเพิ่มเข้าไปให้สูงยิ่งขึ้น

ซึ่งโดยส่วนใหญ่มักจะไม่ทราบค่าอิมพีแดนซ์ของแหล่งจ่ายที่แน่นอนแต่ก็สามารถหาค่า L_s2 ได้โดยที่เมื่อคำนวณหาค่า L_s2 ได้มาแล้วยังคงทำให้ L_s2 > L_s1 นั้นคือในลำดับแรกที่ยังไม่ได้ต่อ L_s2 เข้าไปค่ากระแสที่ความถี่หลักมูลที่จ่ายเข้าวงจร Converter (I_a1) ก็จะเป็นค่าที่ได้จากผลของอิมพีแดนซ์ของแหล่งจ่าย (L_s1) เมื่อแทนค่า I_a1 ลงในสมการ (5) ก็จะได้ค่าอินดักแตนซ์ที่ต้องต่อเข้าไปซึ่งจะเป็นไปตามมาตรฐาน VDE ที่กำหนดไว้ ทำให้ค่าเปอร์เซ็นต์ THDv ของแรงดันที่จุด a, b และ c ไม่เกินขีดจำกัดตามมาตรฐาน IEEE 519 –1992 

ผลการจำลอง

                                        (ก) กระแสอินพุต                                           

(ข) ฮาร์มอนิกสเปกตรัม

รูปที่ 7 แสดงผลจากการจำลองเมื่อยังไม่ต่อ L_s2

                                                              (ก) แรงดันไลน์ที่จุด PCC                                

รูปที่ 8 แสดงผลจากการจำลองเมื่อยังไม่ต่อ L_s2

                                                                 (ก) กระแสอินพุต                                                  

รูปที่ 9 แสดงผลจากการจำลองเมื่อต่อ L_s2

รูปที่ 10 แสดงผลจากการจำลองเมื่อต่อ L_s2

จากวงจรในรูปที่ 6 เมื่อนำไปทำการจำลองในโปรแกรม Pspice ในกรณีที่แหล่งจ่ายอินพุตมีค่าอิมพีแดนซ์ (L_s1) โดยทำการเปรียบเทียบผลของกระแสอินพุตและแรงดันที่จุด a, b เมื่อต่อ L_s2 กับยังไม่ต่อ L_s2 ก็จะทำให้ได้ผลดังรูปที่ 7 ถึงรูปที่ 10 ก็จะพบว่าในขณะที่ยังไม่ต่อ L_s2 รูปคลื่นกระแสอินพุตจะมีเปอร์เซ็นต์ความผิดเพี้ยน(THDi) ที่ 78% และรูปคลื่นแรงดันไลน์จะมีเปอร์เซ็นต์ความผิดเพี้ยน(THDv) ที่ 4.56% และเมื่อต่อ L_s2 รูปคลื่นกระแสอินพุตจะมีเปอร์เซ็นต์ความผิดเพี้ยน (THDi) ลดลงเหลือ 34.9% ส่วนรูปคลื่นแรงดันไลน์จะมีเปอร์เซ็นต์ความผิดเพี้ยน (THDv) ลดลงเหลือ 1.9%

ซึ่งจะเห็นว่าเมื่อต่อ L_s2 เข้าไปแล้วทั้งกระแสอินพุตและแรงดันไลน์ จะมีค่าเปอร์เซ็นต์ความผิดเพี้ยนรวมลดลง และทำให้ทั้งรูปคลื่นกระแสอินพุตและแรงดันไลน์เข้าใกล้รูปไซน์มากยิ่งขึ้น จึงส่งผลดีต่อแหล่งจ่ายอินพุตทั้งกรณีที่ปริมาณกระแสฮาร์มอนิกที่ฉีดเข้าสู่ระบบ จากภาระที่เป็นระบบขับเคลื่อนลดลง และรูปคลื่นแรงดันที่จุด PCC ซึ่งต่อร่วมกับภาระประเภทอื่น ๆ เข้าใกล้รูปไซน์มากยิ่งขึ้น จึงทำให้คุณภาพไฟฟ้าที่จุด PCC ดีขึ้นเมื่อภาระเป็นระบบขับเคลื่อน

บทสรุป

ระบบการขับเคลื่อนนั้นไม่ว่าจะเป็นระบบ DC Drives หรือ AC Drives ต่างก็เป็นภาระที่ไม่เชิงเส้น (Non-linearLoad) ซึ่งถือว่าเป็นแหล่งกำเนิดฮาร์มอนิก ถ้าหากมีการฉีดฮาร์มอนิกสูงมากก็จะส่งผลกระทบต่อการทำงานของอุปกรณ์อื่น ๆ ที่ต่อใช้งานร่วมกันที่จุด PCC และในระบบขับเคลื่อนส่วนใหญ่ที่ยังไม่ได้มีการต่อโช๊ค เข้าไปที่ด้านหน้า ค่าความผิดเพี้ยนกระแสฮาร์มอนิกจะสูงถึง 70-80% แต่เมื่อมีการต่อโช๊ค (L_s2) ที่ 5% เข้าไปที่ด้านหน้าระบบขับเคลื่อน จะส่งผลทำให้ค่าความผิดเพี้ยนกระแสฮาร์มอนิกลดลงถึง 30-40 % และนอกจากนี้รูปคลื่นแรงดันที่จุดต่อร่วมระหว่างการไฟฟ้าและผู้ใช้ไฟ (Point of Common Coupling: PCC) ยังเข้าใกล้รูปไซน์มากยิ่งขึ้น ซึ่งจะส่งผลดีต่อระบบโดยรวมในเรื่องของปริมาณฮาร์มอนิกที่ฉีดเข้าสู่ระบบลดลง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นในการต่อโช๊คเข้าไปจะส่งผลกระทบต่อแรงดันเชื่อมโยง (Dc Link) และประสิทธิภาพการทำงานของมอเตอร์ ซึ่งในงานที่ต้องการให้มอเตอร์ทำงานที่สมรรถนะเปลี่ยนแปลงได้ในช่วงที่จำกัด อาจจะต้องพิจารณาถึงค่าอินดักแตนซ์ของโช๊ค และการชดเชยแรงดันเชื่อมโยงที่ลดลงให้มีความเหมาะสม เพื่อที่จะทำให้ระบบขับเคลื่อนทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพสูงสุด และไม่รบกวนการทำงานของระบบอื่น ๆ ให้ทำงานผิดพลาดไป 

เอกสารอ้างอิง

[1]    IEEE Recommended Practices and Requirements for Harmonic Control in Electrical Power System. IEEE Std 519-1992, IEEE. New York , 1993.

[2]    Mohan, Undeland and Robbins. "Power Electronics." Converters, Applications and Design, New york : John Wiley and Sons, 1995.

[3]    ผศ.ดร.วิจิตร  กิณเรศ "การเปรียบเทียบเทคโนโลยีขับเคลื่อนมอเตอร์" Industrial Technology Review, ปีที่ 8 ฉบับที่ 98, 2545.

[4]    โตศักดิ์ ทัศนานุตริยะ "การวิเคราะห์ระบบไฟฟ้ากำลัง" กรุงเเทพมหานคร บริษัท ซีเอ็ดยูเคชั่นจำกัด (มหาชน) 2540

[5]    รศ.ดร.โคทม อารียา "อิเล็กทรอนิกส์กำลัง 1" กรุงเทพมหานคร บริษัทซีเอ็ดยูเคชั่นจำกัด (มหาชน) 2545