บูรณะศักดิ์ มาดหมาย 
สำนักพัฒนาธุรกิจอุตสาหกรรมและผู้ประกอบการ
กรมส่งเสริมอุตสาหกรรม
chakan_m@yahoo.com 

2.2 การควบคุมการเปิด-ปิด จุดประสงค์ของการควบคุมการเปิด-ปิด คือ การไม่ใช้แสงสว่างในเวลาที่ไม่จำเป็นต้องใช้ อาจทำได้โดยการมอบหมายให้พนักงานมีหน้าที่ควบคุมการเปิด-ปิด หรือการติดตั้งอุปกรณ์ควบคุมอัตโนมัติ ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับความเหมาะสม เช่น กรณีที่มีพนักงานจำนวนมาก หรือเป็นพนักงานรายวัน ไม่สามารถควบคุมได้ ก็อาจจำเป็นที่จะต้องติดตั้งอุปกรณ์ควบคุมอัตโนมัติ ซึ่งมีการลงทุนค่อนข้างสูง

จึงควรพิจารณาใช้คนควบคุมเสียก่อน เช่น ให้พนักงานทุกคนมีหน้าที่ควบคุมการเปิด-ปิด ในบริเวณที่ทำงานของตนเอง บริเวณสาธารณะที่ไม่สามารถหาผู้ดูแลได้ เช่น ทางเดิน ห้องน้ำ จึงค่อยพิจารณาติดตั้งอุปกรณ์ควบคุมอัตโนมัติ

2.2.1 การควบคุมการเปิด-ปิด โดยคนควบคุม แบ่งเป็น 2 วิธี คือ การปิดทั้งหมด เช่น เวลาพักเที่ยง หลังเลิกงาน สามารถตัดไฟที่สายเมนของระบบไฟฟ้าแสงสว่าง ส่วน การปิดบางส่วน นั้น เพื่อให้สามารถปิดไฟได้จำนวนมากขึ้น ต้องพิจารณาแยกสวิตช์ หรือติดสวิตช์กระตุก ให้สามารถเลือกเปิด-ปิด โคมไฟในตำแหน่งต่าง ๆ ภายในแต่ละพื้นที่อย่างอิสระต่อกัน

เพื่อให้ผู้ใช้สามารถเลือกปิดโคมไฟในบริเวณที่ไม่ใช้งาน ซึ่งจะลดพลังงานที่สูญเสียไปเฉย ๆ ในส่วนที่ไม่ได้ใช้งาน อันจะทำให้ระบบไฟฟ้าแสงสว่างมีประสิทธิภาพสูงขึ้นได้อีกทางหนึ่ง  และเพื่อให้เปิด-ปิด ได้อย่างรวดเร็วและไม่ผิดพลาด ที่แผงสวิตช์ต้องมีผังบริเวณแสดงกำกับ และมีการชี้บ่งถึงกำหนดระยะเวลาเปิด-ปิด

เช่น ติดสีที่สวิตช์ สำหรับตำแหน่งของสวิตช์ ควรอยู่ใกล้ประตู หรืออยู่ในตำแหน่งที่สามารถเปิด-ปิด ได้สะดวก ซึ่งจะเป็นแรงจูงใจให้คนปิดไฟหลังจากเลิกใช้งาน ส่วนห้องที่มีทางเข้าออกหลายทาง หรือติดตั้งสวิตช์ควบคุมรวมไว้ในที่ห่างไกลจากพื้นที่ ก็ควรจะติดสวิตช์เปิด-ปิดหลายทาง โดยมี Indicators บ่งบอกสภาวะเปิด-ปิด ด้วย

2.2.2 การควบคุมการเปิด-ปิด โดยอุปกรณ์อัตโนมัติ ปัจจุบันในตลาดมีอุปกรณ์อัตโนมัติให้เลือกใช้มากมายหลายชนิด ซึ่งแต่ละชนิดจะมีลักษณะการทำงานที่แตกต่างกันไป การจะเลือกใช้อุปกรณ์อัตโนมัติชนิดใดนั้นขึ้นอยู่กับลักษณะการใช้งาน และพฤติกรรมของผู้ที่ทำงานในแต่ละพื้นที่นั้น ๆ ดังต่อไปนี้

ก. สวิตช์ตั้งเวลา (Timer) และสวิตช์หน่วงเวลา (Time Delay Switch) การทำงานของสวิตช์จะมีอยู่สองแบบ แบบแรกคือ สวิตช์ตั้งเวลา ซึ่งจะทำการเปิด-ปิด ตามเวลาที่ได้ตั้งเอาไว้ล่วงหน้า จึงเหมาะที่จะใช้กับบริเวณที่รู้ตารางเวลาการทำงานในแต่ละวันที่แน่นอน

ส่วนแบบที่สองคือ สวิตช์หน่วงเวลา ซึ่งจะเริ่มทำงานตั้งแต่มีการเปิดสวิตช์ และจะทำการปิดเองเมื่อครบกำหนดเวลาที่ตั้งหน่วงไว้ จึงเหมาะที่จะใช้กับบริเวณที่ใช้งานในช่วงเวลาสั้น ๆ ซึ่งคนมักลืมเปิดไฟไว้เมื่อเลิกใช้งาน เช่น ห้องเก็บของ ห้องน้ำ

ข. สวิตช์แสงแดด (Photo Cell Switch) เป็นสวิตช์ควบคุมการเปิด-ปิด โดยอาศัยแสงแดด จึงเหมาะที่จะใช้สำหรับบริเวณที่ได้ออกแบบให้ใช้แสงสว่างจากแสงอาทิตย์แทนแสงประดิษฐ์ เพื่อป้องกันการลืมเปิดไฟทิ้งเอาไว้ในเวลาที่มีแสงอาทิตย์เพียงพอ

นอกจากนี้ยังมี Brightness Sensor ซึ่งเป็นอุปกรณ์อีกชนิดที่ทำหน้าที่คล้ายกัน แต่จะทำหน้าที่ส่งค่าความสว่างภายในห้องที่เกิดจากแสงธรรมชาติ เพื่อใช้ควบคู่กับการหรี่แสงอัตโนมัติ โดยใช้ระบบคอมพิวเตอร์ควบคุมระบบไฟฟ้าแสงสว่างทั้งระบบ ซึ่งจะประหยัดพลังงานได้มาก แต่ก็ต้องลงทุนมากเช่นกัน

ค. สวิตช์ตรวจจับการทำงาน (Occupancy Sensor) เป็นสวิตช์ควบคุมการเปิด-ปิด โดยการตรวจจับจากการดำเนินกิจกรรม เช่น การเคลื่อนไหว หรือเสียง เพื่อป้องกันการลืมเปิดไฟทิ้งเอาไว้ในเวลาที่ไม่มีคนอยู่ และสามารถใช้ควบคู่กับการหรี่แสงอัตโนมัติ เพื่อหรี่ไฟให้มีความสว่างน้อยลงในเวลาที่มีกิจกรรมน้อย

เมื่อใช้งานระบบไฟฟ้าแสงสว่างไปเป็นระยะเวลานาน ๆ จะพบว่าระดับความสว่างจะลดลงตามระยะเวลา เนื่องจากการเสื่อมสภาพของอุปกรณ์ต่าง ๆ เช่น หลอดไฟฟ้าเสื่อมสภาพ โคมไฟสกปรก หรือแม้แต่ผนังและฝ้าเพดาน ก็มีผลต่อการลดค่าการสะท้อนแสง อันจะส่งผลต่อระดับความสว่างภายในห้อง ดังนั้นการบำรุงรักษาอย่างสม่ำเสมอ จึงมีความจำเป็นในการที่จะให้ได้มาซึ่งระบบไฟฟ้าแสงสว่างที่ดี และมีประสิทธิภาพสูง

2.3.1 การเปลี่ยนหลอดไฟฟ้าที่ขาด ในการใช้งานระบบไฟฟ้าแสงสว่างย่อมจะมีหลอดไฟฟ้าที่ขาดเกิดขึ้นเสมอ ซึ่งจะทำให้ปริมาณแสงจากระบบไฟฟ้าแสงสว่างลดลง การปล่อยให้มีหลอดขาดในบริเวณพื้นที่ทำงาน ย่อมทำให้เกิดความเสียหายกับประสิทธิภาพการทำงานได้

จึงควรกำหนดให้พนักงานทุกคน มีหน้าที่สังเกตการทำงานของหลอดไฟฟ้าในพื้นที่ทำงานของตน เมื่อพบว่าหลอดไฟฟ้าเริ่มทำงานไม่ปกติ ต้องรีบแจ้งให้ฝ่ายซ่อมบำรุงมาทำการเปลี่ยนให้ก่อนที่หลอดไฟฟ้าจะขาด ซึ่งการเปลี่ยนหลอดไฟฟ้าใหม่เป็นบางจุด (Spot Relamping) เช่นนี้ เป็นวิธีการเปลี่ยนหลอดไฟฟ้าที่ตรงไปตรงมา ประหยัดค่าหลอดไฟฟ้า

แต่หากตำแหน่งของโคมไฟอยู่สูง โดยเฉพาะในโรงงาน การเปลี่ยนหลอดไฟฟ้าอาจทำได้ไม่ง่ายนัก มักจะเสียเวลาและค่าใช้จ่ายสูง การเปลี่ยนหลอดไฟฟ้าเป็นกลุ่ม (Group Relamping) เมื่อใช้งานหลอดไฟฟ้าไปได้ประมาณ 70% ของอายุใช้งาน แม้เสียค่าหลอดไฟฟ้าเพิ่มขึ้น แต่ก็อาจลดค่าใช้จ่ายในการซ่อมบำรุงโดยรวมลงได้

2.3.2 การทำความสะอาดหลอดไฟฟ้า เพดาน ผนังและพื้น การปล่อยให้ฝุ่นละอองและสิ่งสกปรกต่าง ๆ เกาะที่โคมไฟ ย่อมทำให้ประสิทธิภาพของโคมไฟลดลง ดังนั้นจึงควรทำความสะอาดโคมไฟเป็นประจำ ส่วนจะถี่มากน้อยขนาดใดขึ้นกับประเภทของโคมไฟ ที่จำแนกตามความยากง่าย ช้าหรือเร็ว ในการสะสมฝุ่นละอองของโคมไฟ และขึ้นกับความสะอาดของสถานที่ติดตั้งโคมไฟ

แต่อย่างน้อยก็ควรมีการทำความสะอาดโคมไฟอย่างน้อยปีละครั้ง และควรถือโอกาสทำความสะอาดโคมไฟไปด้วยทุกครั้งที่มีการเปลี่ยนหลอดไฟฟ้า นอกจากโคมไฟแล้วเพดาน ผนัง และพื้น ก็ควรมีการทำความสะอาดเช่นกัน หากสีเริ่มหมองคล้ำลงมากก็อาจจำเป็นต้องทาสีใหม่ ซึ่งสีที่ใช้ทาควรเป็นสีโทนสว่าง และมีค่าการสะท้อนแสงที่เหมาะสมของแต่ละพื้นที่

แนวทางการลดพลังงานไฟฟ้าที่ใช้ในการส่องสว่าง โดยยังคงประสิทธิผลการส่องสว่าง สามารถทำได้อีกทางหนึ่งหนึ่ง คือการลดกำลังไฟฟ้าที่ใช้ ด้วยการเลือกใช้หลอดไฟฟ้า บัลลาสต์ และโคมไฟที่มีประสิทธิภาพสูงขึ้น ดังมีรายละเอียดในแต่ละอุปกรณ์ดังนี้

ในการเลือกชนิดหลอดไฟฟ้านั้นจะต้องคำนึงถึงปัจจัยหลายอย่างประกอบกัน เพื่อให้ได้หลอดไฟฟ้าที่มีค่าใช้จ่ายต่ำที่สุดที่ทำให้การทำงานเป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพ ดังนั้นปัจจัยแรกที่ต้องพิจารณา คือ ประเภทการทำงาน ซึ่งจะเป็นตัวกำหนดระดับความสว่าง ความถูกต้องของสี อุณหภูมิของแสง ความสามารถในการหรี่แสง ระยะเวลาอุ่นหลอด ระยะเวลารอจุดซ้ำ

นอกจากนี้สภาพสถานที่ก็มีส่วนกำหนด เช่น ความชื้น ความสั่นสะเทือน อุณหภูมิ ความสูงเพดาน เมื่อตัดหลอดไฟฟ้าที่ไม่อาจใช้งานได้ออก จากนั้นจึงพิจารณาปัจจัยในด้านค่าใช้จ่าย คือ ประสิทธิภาพ อายุใช้งาน และราคา  ซึ่งคุณสมบัติของหลอดไฟฟ้าที่ใช้กันทั่วไปมีดังนี้

ตารางที่ 12 แสดงคุณสมบัติด้านคุณภาพแสงของหลอดไฟฟ้าที่ใช้กันทั่วไป*

แนวทางการเลือกใช้หลอดไฟฟ้าง่าย ๆ คือ ไม่ควรใช้หลอดไส้ในการให้แสงสว่างทั่วไปควรใช้หลอดฟลูออเรสเซนต์ เป็นหลัก ในการติดตั้งไฟส่องลง (Down Light) หรือโคมฉาย (Flood Light) ในห้องโถงใหญ่ควรใช้หลอด HID เป็นต้นกำเนิดแสงหลัก

การจะเปลี่ยนชนิดหลอดไฟฟ้า ควรคิดคำนวณอย่างรอบคอบ ถึงค่าใช้จ่ายรวมทั้งระบบ อย่างไรก็ดี หากได้มีการตัดสินใจเปลี่ยนชนิดหลอดไฟฟ้า ก็ไม่ควรเปลี่ยนทั้งหมดทันทีทันใด ควรกำหนดพื้นที่ทดลองส่วนหนึ่งก่อน เพื่อทดสอบผลการใช้งานจริง และการยอมรับของผู้ทำงานก่อน

หากเป็นไปได้ควรเลือกใช้บัลลาสต์ที่มีการสูญเสียต่ำที่สุด คือ บัลลาสต์อิเล็กทรอนิกส์ แต่เนื่องจากโรงงานส่วนมากมีข้อจำกัดในเรื่องฝุ่นละอองและความชื้น ซึ่งจะทำให้อายุใช้งานของบัลลาสต์สั้นลง จึงอาจใช้ได้เฉพาะแต่ในส่วนสำนักงาน โดยเฉพาะโคมไฟที่ใช้หลอดไฟฟ้าหลายหลอด เนื่องจากบัลลาสต์อิเล็กทรอนิกส์เพียง 1 ตัว สามารถใช้กับหลอดไฟฟ้าได้สูงสุด 3 ถึง 4 หลอด และบางรุ่นยังสามารถหรี่แสงได้ ซึ่งช่วยให้เกิดผลการประหยัดคุ้มค่ามากขึ้น

ปัจจัยที่สำคัญในการเลือกโคมไฟก็คือ สภาพพื้นที่ และประเภทการทำงานในพื้นที่นั้น ปัจจัยแรกก็คือ ความสูงเพดาน เพราะหากเพดานมีความสูงไม่ถึง 3.5 เมตร ก็ไม่เหมาะสมที่จะใช้โคมไฟที่ใช้กับหลอด HID ถ้ามีความสูงไม่ถึง 5 เมตร ก็จะใช้หลอด HID ได้เฉพาะหลอดขนาดเล็ก ปัจจัยเรื่องสภาพพื้นที่อีกประการก็คือ ระยะห่างของช่วงเสา

ซึ่งจะส่งผลถึงระยะห่างของโคมไฟและอัตราส่วนระหว่างระยะห่างของโคมไฟกับความสูงของโคมไฟ (S/Hm) หรือ ค่า SC (Spacing Criteria) ของโคมไฟที่จะนำมาติดตั้ง ซึ่งค่า SC ของโคมไฟโดยทั่วไปจะมีค่า 1.0-1.5 แต่สำหรับการทำงานที่ต้องอาศัยการมองเห็นใน 3 มิติ เช่น งานกลึง ควรจะเลือกติดตั้งโคมไฟที่กระจายแสงกว้าง มีค่า SC ค่อนข้างสูง (>1.5) แต่จะต้องระวังเรื่องแสงจ้าแยงตา

สำหรับการเลือกใช้โคมไฟประสิทธิภาพสูงนั้น มิใช่พิจารณาจากค่า ประสิทธิภาพของโคมไฟ แต่ต้องพิจารณาจากค่า สัมประสิทธิ์การใช้ประโยชน์ (CU) อันแสดงถึงปริมาณแสงที่โคมไฟส่องมาถึงพื้นที่ทำงาน ซึ่งผู้ผลิตโคมไฟจะต้องให้ตารางมา ดังตัวอย่างที่ได้แนบไว้ในส่วนท้ายเล่ม ค่า CU จะเริ่มจากการหา อัตราส่วนช่องว่างของห้อง (Room Cavity Ratio, RCR) หรือ ดัชนีห้อง (Room Index, Kr) โดยที่
                     RCR = 5 x ความสูงจากพื้นงานของโคมไฟ x (กว้าง+ยาว) / (กว้างxยาว) = 5 / Kr

จากนั้นจึงพิจารณา ค่าความสามารถในการสะท้อนแสงของ เพดาน พนัง และพื้น ซึ่งสำหรับโรงงานโดยทั่วไป จะมีค่า 70, 50 และ 20% ตามลำดับ เมื่อทราบค่าทั้งหมดแล้ว ก็จะหาค่า SC จากตารางได้ เช่น ถ้า RCR = 3 โคม High Bay ใส่หลอด HID ใส จะมีค่า CU = 0.69

จากค่า CU ที่คำนวณได้ เมื่อทำการกำหนดระดับความสว่างที่ต้องการ โดยพิจารณาจากมาตรฐานต่าง ๆ ที่มีอยู่ในข้อกำหนดระบบแสงสว่าง จะสามารถคำนวณหาจำนวนโคมไฟที่ต้องติดตั้งจาก

โดยที่   E คือ ค่าระดับความสว่างที่ต้องการ (lux หรือ lm/m2)
             F คือ ฟลักซ์การส่องสว่างทั้งหมดที่ตกลงบนพื้นที่ทำงาน (lm)
             A คือ พื้นที่ทำงาน (m2)
             N คือ จำนวนโคมไฟ (โคม)
             n คือ จำนวนหลอดไฟฟ้าในโคมไฟ 1 โคม (หลอด/โคม)
             Fl คือ ฟลักซ์การส่องสว่างของหลอดไฟฟ้า 1 หลอด (lm/หลอด)
             LLF คือ ค่าแฟกเตอร์การสูญเสียแสง (Light Loss Factor) ซึ่งเป็นผลรวมของความเสื่อมของหลอดและความเสื่อมจากโคมไฟสกปรก = LLD x LDD

และเมื่อต้องการคำนวณถึงค่าพลังงานไฟฟ้าที่ใช้ในระบบแสงสว่างต่อตารางเมตรของพื้นที่ทำงาน จะสามารถคำนวณได้จาก
                  E = [N x n x Fl x CU x LLF] / A
                  [N x n] / A = E / [Fl x CU x LLF]
                  [N x n x P] / A = E x P/ [Fl x CU x LLF]
                  นั้นคือ W/m² = E / [LPW x CU x LLF]

โดยที่  P คือ กำลังไฟฟ้าที่ใช้ของหลอดไฟฟ้า 1 หลอด (W)
LPW คือ ค่าประสิทธิผลทางแสง (lm/W) = Fl / P

จะเห็นได้ว่า ค่ากำลังไฟฟ้าที่ใช้ในระบบแสงสว่างจะมากหรือน้อยขึ้นกับ ปัจจัย 4 ข้อ คือ
1. ค่าระดับความสว่างที่ต้องการ ถ้าต้องการระดับความสว่างสูงก็ย่อมต้องใช้พลังงานมาก
2. ค่าประสิทธิผลทางแสง ถ้าใช้หลอดไฟฟ้าที่มีประสิทธิผลทางแสงสูงก็จะใช้พลังงานน้อยลง

3. ค่าสัมประสิทธิ์การใช้ประโยชน์  ถ้าเลือกโคมไฟที่มีค่า CU สูงก็จะใช้พลังงานน้อยลง
4. ค่าแฟกเตอร์การสูญเสียแสง ถ้าใช้หลอดไฟฟ้าที่มีความเสื่อมของหลอดต่ำ (ค่า LLD ใกล้ 1) หรือมีการทำความสะอาดโคมไฟบ่อย (ค่า LDD ใกล้ 1) ก็จะใช้พลังงานน้อยลง

1. อุปกรณ์วัดที่ใช้ในการอนุรักษ์พลังงานในระบบไฟฟ้าแสงสว่าง

1.1 เครื่องวัดความสว่าง คือ ลักซ์มิเตอร์ (Lux Meter) เป็นอุปกรณ์ที่ใช้วัดปริมาณแสงที่ตกกระทบต่อหนึ่งหน่วยพื้นที่ (lm/m2 หรือ lux) เพื่อบอกว่าระดับความสว่างที่ได้เพียงพอหรือไม่ ลักซ์มิเตอร์ที่ใช้ควรเป็นชนิดปรับแก้ค่าเชิงความยาวคลื่น คือ ความไวต่อความยาวคลื่นแสงเหมือนตามนุษย์ และปรับแก้ค่าเชิงมุมคือ ปรับแก้ค่าความสว่างที่วัดได้เมื่อแสงตกกระทบไม่ตั้งฉากกับผิวหน้าของหัววัด

1.2 เครื่องวัดระยะทาง เช่นตลับเมตรเพื่อใช้วัดความสูงฝ้า ระยะระหว่างดวงโคม รวมทั้งใช้วัดพื้นที่ใช้งาน เพื่อหาค่ากำลังไฟฟ้าแสงสว่างที่ใช้เป็นวัตต์ต่อตารางเมตรของพื้นที่ใช้งาน

2. แผนผังและตารางที่ใช้ในการอนุรักษ์พลังงานในระบบแสงสว่าง
2.1 แผนผังหลอดไฟฟ้า แสดงถึงชนิดของหลอดไฟฟ้า ตำแหน่งติดตั้ง และสวิตช์ควบคุม

2.2 ตารางกำหนดการเปิด-ปิด แสดงกำหนดการเปิด-ปิด ชนิด และจำนวนหลอดไฟฟ้าของสวิตช์ควบคุมแต่ละจุด โดยระบุชื่อผู้รับผิดชอบเปิด-ปิด และซ่อมบำรุง

2.3 ตารางการวิเคราะห์ระบบแสงสว่าง แสดงชนิด ขนาด และจำนวนหลอดไฟฟ้าในแต่ละพื้นที่ เพื่อใช้คำนวณค่ากำลังไฟฟ้าแสงสว่างที่ใช้ต่อพื้นที่ และแสดงชั่วโมงทำงานของโคมไฟในแต่ละพื้นที่ เพื่อใช้คำนวณ Unit ไฟฟ้าที่ใช้กับระบบแสงสว่างในแต่ละปี

2.4 ตารางพิจารณาปรับปรุง แสดงผลการพิจารณาแสงธรรมชาติ เวลาทำงาน และพื้นที่ใช้งานของสวิตช์ควบคุมแต่ละจุด ซึ่งจะทำให้สามารถกำหนดมาตรการ และจุดที่จะปรับปรุงได้อย่างเหมาะสม และครบถ้วน

2.5 แบบฟอร์มสำหรับวิเคราะห์ค่าใช้จ่ายระบบแสงสว่าง แสดงข้อมูลของหลอดไฟฟ้าที่ใช้อยู่ และชนิดที่พิจารณาจะเปลี่ยนใช้แทน เพื่อทำการคำนวณเปรียบเทียบค่าใช้จ่าย

2.6 ตารางแผนการซ่อมบำรุงระบบแสงสว่าง แสดงกำหนดการซ่อมบำรุง ได้แก่ การทำความสะอาดบริเวณต่าง ๆ การเปลี่ยนหลอดไฟฟ้าในพื้นที่ซึ่งกำหนดให้เปลี่ยนหลอดไฟฟ้าตามกำหนดอายุการใช้งาน โดยระบุชื่อผู้รับผิดชอบ

แผนผังหลอดไฟฟ้า อาคาร 1

จากตัวอย่างแผนผังหลอดไฟฟ้าอาคาร 1 ซึ่งแสดงตำแหน่งติดตั้งของหลอดไฟฟ้า และทิศทางที่มีแสงธรรมชาติ ในพื้นที่ทำงานต่าง ๆ ซึ่งมีช่วงเวลาการทำงานไม่ตรงกัน จะทำให้สามารถสร้างตารางกำหนดการเปิด-ปิด ที่เหมาะสม สอดคล้องกับเวลาการทำงานในแต่ละพื้นที่ ดังตัวอย่างตาราง ก.1 นอกจากนี้แผนผังหลอดไฟฟ้ายังทำให้ทราบจำนวนหลอดไฟฟ้าที่แน่นอน ซึ่งจะทำให้สามารถสร้างตารางการวิเคราะห์ระบบแสงสว่าง ดังตัวอย่างตาราง ก.2

เมื่อทำการสำรวจสภาพการใช้งานจริง ร่วมกับข้อมูลที่ในตารางทั้งสอง จะสามารถนำมาพิจารณาปรับเปลี่ยนวิธีการปิด-เปิดหลอดไฟฟ้าได้ ดังตัวอย่างตารางพิจารณาปรับปรุง ก.3 ซึ่งสามารถลดหลอดฟลูออเรสเซนต์ในอาคาร 1 ได้ถึง 69 หลอดจากจำนวนหลอดฟลูออเรสเซนต์ทั้งสิ้นรวม 247 หลอด หรือคิดเป็นจำนวนหลอดที่ลดได้ถึงประมาณ 28 %

ค่ากำลังไฟฟ้าแสงสว่างที่ใช้ต่อพื้นที่อาคาร 1 (2,310 ต.ร.เมตร)            = 8.15 วัตต์ต่อตารางเมตร
ค่ากำลังไฟฟ้าแสงสว่างที่ใช้ต่อพื้นที่อาคาร 2 (1,890 ต.ร.เมตร)            = 11.49 วัตต์ต่อตารางเมตร
ค่ากำลังไฟฟ้าแสงสว่างที่ใช้ต่อพื้นที่รวมทุกอาคาร (4,200 ต.ร.เมตร)    = 9.65 วัตต์ต่อตารางเมตร
ค่าไฟฟ้าคิดตามอัตราค่าไฟฟ้าเฉลี่ย (ก.ย.41-ส.ค.42) 2.2 บาท/kWh     = 333,192 บาทต่อปี

ตารางที่ ก.3 ตารางพิจารณาปรับปรุงหลอดฟลูออเรสเซนต์ อาคาร 1

- หลักสูตรการอนุรักษ์พลังงานเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการใช้พลังงานสำหรับ SMEs กรมส่งเสริมอุตสาหกรรม 2547